Het leed dat touwtjespringen heet

Vroeger, toen we nog kleine schattige meisjes waren en ons nog een hele dag konden vermaken zonder enige vorm van electronica, speelden we een spelletje met een touw. Nee, we bonden elkaar niet vast, we gingen er mee touwtjespringen. Maar touwtjespringen op zichzelf was niet genoeg. Het was wat saai om voortdurend een beetje te springen zonder enig doel. Om het spel dus iets spannender te maken waren er liedjes waarop je kon springen.

Zo is er bijvoorbeeld het liedje 'Rode bessen lust ik graag maar zwarte nog veel liever. Rode jongens kus ik graag maar zwarte nog veel liever. Raad eens wie ik tegenkwam -naam van degene die springt-  met haar jongeman, en wie zal dat wel wezen -alfabet heel erg snel-* '

Dit liedje heb ik nooit echt begrepen, want wat hebben die bessen precies te maken met de jongens die ik leuk vind? En gaat het over de huidskleur van de jongens, en zoen ik liever indianen dan zwarte jongens? Lekker racistisch liedje dan. Maar misschien gaat het ook wel gewoon over de haarkleur van de jongens. Alsnog sluit dat dan wel een groot gedeelte van de bevolking uit aangezien de meeste jongens blond of bruin haar hebben (of Chinees zijn en zwart haar hebben, maar daar wordt het liedje weer zo racistisch van).

Maar goed, de volgende zin 'raad eens wie ik tegenkwam -naam van degene die springt-  met haar jongeman' laat wel zien dat touwtjespringen absoluut geen jongensding is. Want 'raad eens wie ik tegenkwam -naam van degene die springt-  met zijn jonge vrouw' rijmt natuurlijk niet en verpest gelijk het hele nummer. En dan komt het alfabet. Degenen die het touw laten ronddraaien zorgen ervoor dat ze dit doen op zo'n hoge snelheid dat je als springend individu vrij snel af bent. En de letter waarbij je faalt is de letter van de jongeman aan wie het springende slachtoffer wordt gekoppeld.

Natuurlijk was er altijd wel een of andere lelijke, niet aardige jongen met een naam die begon met de desbetreffende letter, waarna de gemene meisjes die het touw draaiden verder gingen met het volgende nummer: "Zaterdagavond zat ik in de bus, toen gaf -naam van die ene jongen uit het vorige nummer- -het springende meisje-  een dikke kus, wil je met hem trouwen, ja of nee? -ja/nee/ja/nee heel snel- Als je dan pech had, hadden jouw falende springkunsten zojuist besloten dat je wilde trouwen met die ene jongen die je absoluut niet leuk vond. En dat wilde je écht niet.

Het enige wat erop zat was doen alsof je heel slecht kon touwtjespringen. En dan heel tactisch bij een bepaalde letter falen. De enige manier om een je eigenwaarde te behouden, want trouwen met de jongen die de gemene meisjes uitkozen wilde je niet, zelfs al was het maar een grapje. Gelukkig waren er ook nog de onschuldige liedjes over beertjes en kun je natuurlijk ook in je eentje touwtjespringen, want touwtjespringen met anderen resulteerde meestal in een ongewenst huwelijk.

*Dit is hoe wij het liedje vroeger zongen op het schoolplein, google vertelt mij dat er ook nog andere (normalere) versies zijn waar ik nooit van heb geweten.

Stoelenkerkhof

Kleuren

Heb je je ooit afgevraagd wat voor kleur Aristoteles had, of je scriptie, of bloggen? Ik niet, maar toch kwam ik kortgeleden achter het antwoord...

Ik was laatst namelijk in een bouwmarkt op zoek naar een nieuw kleurtje voor het kamertje waar ik naar ben verhuisd thuisthuis. Het is een kamer op het noorden en er is bijna nooit zon dus ik besloot voor een vrolijke kleur te gaan. Na een lange strijd tussen de kleur zonnegeel en maisgeel ging de laatste uiteindelijk mee naar huis en kreeg de eer om op mij muren gesmeerd te worden.

Tijdens mijn zoektocht naar de ultieme kleur geel, kon ik het natuurlijk niet laten om ook nog even wat bij de andere kleuren rond te snuffelen. De namen die ik toen tegenkwam waren ronduit lachwekkend. Zo vindt de bouwmarkt donkerbruinroodachtig een typische kleur voor Aristoteles. Natuurlijk. Als ik aan Aristoteles denk zie ik altijd gelijk een donkerbruinrode vlek voor me. Jij toch ook?

Lichtgrijs vonden ze toch wel erg columnachtig, best logisch, want letters zijn vaak zwart op wit en dat maakt grijs, of zoiets. Groen doet denken aan school. Ten minste dat vindt de bouwmarkt, want zowel de kleur tentamen als de kleur scriptie zijn groen. En februari is een beetje zo'n net niet roze-achtige kleur, waar ik ook wel in kan komen, want  februari is een beetje een net niet maand.

Uiteindelijk vond ik dan ook nog de kleur bloggen, een prachtige kleur blauw die elke blogger natuurlijk op zijn muur moet hebben. Als er dan iemand langs komt en vraagt: 'wat voor kleur heb jij op je muur?' kun je ten minste antwoorden met 'bloggen' wat actief en leuk klinkt en veel beter dan 'ik heb Aristoteles op mijn muur' (eeeeuh..?), of 'februari' of nog erger 'mijn muur is tentamengroen'.

Ik vraag me af of er logica achter zit, of dat ze een of andere stageloper de job hebben gegeven om de kleuren namen te geven. Een die een hekel had aan groen bijvoorbeeld en aan school en besloot om deze met elkaar te matchen. Ik ben in ieder geval heel blij met mijn maisgele muurtjes en wat betreft Aristoteles, column, februari, tentamen, scriptie en bloggen... die hebben een mooi plaatsje op mijn prikbord verdiend.

Ik hecht geen waarde aan opgevouwen ondergoed

Ik zie het al voor me. De titel van haar roman. Je weet wel, zo'n roman geschreven door een achttienjarige studente die er van overtuigd is dat zij de wereld prima kan veroveren met haar schrijfsels. Ze is toch op z'n minst net zo leuk als Daphne Deckers en Paulien Cornelisse, toch? Zelfs de titel is er al, nu is het alleen nog wachten op de inspiratie die haar vast en zeker binnen de kortste keren komt aanwaaien. Echt.

Misschien kan ze beginnen met een soort titelverklaring. Want waarom zou je in je titel je ondergoed vermelden? Nou, dat komt omdat zij, deze studente, ervan overtuigd is dat het een prachtige one-liner is. (En dat is het ook, toch?) maar zoals wel vaker heeft ze (volgens zichzelf) geweldige one-liners maar verder niet zoveel te vertellen.

Maar goed, de titelverklaring. De huisgenoten van deze willekeurig gekozen studente vouwen wel een de was op en dan krijgt ze haar ondergoed keurig opgevouwen terug. Ze ziet gewoon dat haar huisgenoten er moeite voor hebben gedaan om het ondergoed netjes op te vouwen. Maar de studente in kwestie hecht geen waarde aan opgevouwen ondergoed. Ze ziet niet in waarom je je ondergoed zou opvouwen, want zelf smijt ze het altijd gewoon in een bak.

Daarna zou de studente haar verhalen over het leven op kamers uit de doeken kunnen doen, het studeren, het uitstellen, het huishouden, alles. En deze studente kan alles zo leuk opschrijven dat alles een klein avontuur lijkt. Zoals die ene keer dat er een gigantische wesp in de keuken zat en hij weg moest. En zij en haar huisgenoot zo wanhopig waren dat ze op een gegeven moment maar gewoon heel vals begonnen te zingen in de hoop dat de wesp weg zou gaan. Het zou allemaal kunnen.

In haar hoofd is de roman al bijna af, er zitten op z'n minst al twintig one-liner is. Nu moeten er nog twintig verhaaltjes omheen geschreven worden die grappig en leuk zijn om te lezen, dan kan ze naar een uitgever stappen, en hoppakee, ze heeft iets in haar handen dat van haar is. Met een eigen ISBNnummer. Het zou zomaar allemaal kunnen.

Maar voor nu droomt deze studente eerst nog even verder, en schrijft ze haar schrijfsels hier neer. Want ja, die studente... Dat ben ik natuurlijk gewoon.

Opgevangen gesprekken #4

Mag ik je plakband lenen? 

Tuurlijk,

welke kleur wil je?

Terugblik

bron

2012 was geloof ik mijn jaar. Want wauw, ik heb echt ontzettend veel meegemaakt. Echt heel erg veel.

In januari kwam een van mijn wensen uit. Ik werd een trotse bezitter van een iPhone. Verder hield ik mij in januari-mei vooral bezig met meeloopdagen en open dagen, want wat voor studie moest ik in hemelsnaam kiezen? Taalwetenschap, KCM, Wijsbegeerte, of toch maar gewoon journalistiek op het hbo? Oh ja, en mijn examen halen was natuurlijk ook niet helemaal onbelangrijk. 

Drukdrukdruk heb ik het gehad met het maken van mijn pws, waar ik uiteindelijk ruim voor werd beloond met de KNAW onderwijsprijs en een studiebeurs van 1500 euro. Door het winnen van de prijs ging er een soort balletje rollen en mocht ik zomaar een lezing geven voor allemaal belangrijke mensen ter afsluiting van het academische jaar in Friesland. En ja, dat was supereng, en ja, ik haat presenteren. Maar ik heb het gedaan, en kreeg achteraf hele leuke reacties! Verder werd ik op een dag zomaar gebeld door het filosofie magazine, of ik een paar vragen wilde beantwoorden, en of ze een fotograaf mochten langsturen. Ja hoor, natuurlijk. Dus daar kwam de fotograaf die de dag daarvoor nog van Velzen op de foto had gezet zomaar met z'n digitale Hasselbladcamera in ons huis fotograferen. Uiteindelijk heeft mijn hoofd een hele bladzijde gekregen in het blad!

Ik had eerder een kamer dan dat ik wist wat ik ging studeren, maar dat maakte allemaal niets uit. Ik besloot dat ik wijsbegeerte wilde doen, en ik wel zou zien hoe het zou aflopen. Vlak daarna haalde ik mijn examens (inclusief de negen op filosofie die ik zo graag wilde). De zomervakantie stond in het teken van werken, verhuizen en lekker op vakantie gaan met Kim naar Antwerpen. 

In september werd ik opnieuw gebeld door de mensen van KNAW of ik wel naar een lezing van Daniel Dennett wilde. En of ik dat wilde! Ik kreeg een uitnodiging voor de uitreiking van de Erasmusprijs die dit jaar naar Daniel Dennett ging. De uitreiking vond plaats op het Paleis op de Dam, en werd uitgereikt door Willem-Alexander en de koningin en Maxima waren ook aanwezig. De laatste heb ik uiteindelijk ook nog handen mee geschud!

Ik ging naar een lezing van Paulien Cornelisse, scoorde haar handtekening en zorgde ervoor dat ze een van mijn blogpost las waar ze later over mailde dat ze hem heel leuk vond om te lezen! Verder begon ik natuurlijk aan mijn studie, waar ik eerst helemaal niets aan vond, maar nu ik wat verder in het jaar zit weet ik dat ik hier helemaal goed zit. De kleine faculteit, de manier van lesgeven. Soms zit ik op mijn stoel en dan denk ik opeens 'wat heerlijk dat ik deze studie doe' en dan weet je dat je goed zit. 

Zelf ben ik ook veranderd, van iemand die haar agenda pietje precies bijhoudt, naar iemand die niet eens weet waar haar agenda is. Ik draag soms zomaar rokjes en jurkjes en ik gaf dit jaar zelfs geld uit aan een sport-outfit. Jaja, nooit gedacht dat ik dat ooit nog zou doen. Haha. 

Daarnaast heb ik ontzettend veel nieuwe/leuke/aardige/belangrijke mensen ontmoet. En dan vergeet ik waarschijnlijk nog allemaal dingen!

Nu ga ik lekker de hele dag heel hard meezingen met de top2000, genieten van de laatste dag van 2012 en hopen dat 2013 net zulke leuke dingen als dit jaar in het verschiet heeft. Ik wens jullie allemaal een geweldig 2013 toe, geniet van de laatste dag van 2012 en misschien, heel misschien, gaat het me lukken om vanaf nu weer consequent te bloggen.

HAPPY NEW YEAR!

Write or Die

Write or die, zo heet het programmaatje waar ik dit nu allemaal in schrijf. Het doel, 200 woorden in tien minuten. Waarom? Nou omdat ik weer eens een blog wilde schrijven en ik mezelf dit kennelijk alleen kan laten doen door maatregelen te treffen. Het programma waar ik dit in schrijf is gemeen. Als je niet snel genoeg naar zijn zin schrijft dan wordt de achtergrond langzaam rood, en als hij helemaal rood wordt begint er een baby te krijsen, een auto te toeteren of speelt iemand een verschrikkelijk valse versie van Für Elise op een viool.

Ik kreeg deze site via een vriendin die vond dat ik toch eindelijk weer eens wat moet schrijven, en omdat ik het toch wel met haar eens ben, ben ik begonnen. Er staat wat. Ik had geen writersblock maar gewoon een gebrek aan uren in een dag. Ik bedoel, vierentwintig uur is te weinig als je wilt studeren, sporten, een sociaal leven wilt hebben etc. Inspiratie is er wel, en gelukkig heb ik ook altijd mijn pen en notitieboekje bij me.

Dus ja, mijn hele mooie Moleskineboekje is gevuld met aantekeningen die binnenkort hopelijk worden gerealiseerd op dit blog. (fun fact, ik heb de tweehonderd woorden gered in tien minuten, hoera!) Maar voor iedereen die een writersblock heeft, of meedoet aan de NaNoWriMo, schakel dit programma in. Het is je grootste liefde en vijand tegelijk. Je moet alleen wel eerlijk blijven en je geluid laten aanstaan. Of je moet de Kamikaze-mode spelen, dan verwijdert het programma heel wreed je zinnen woord voor woord als je niet snel genoeg doorschrijft.

Kenden jullie deze site al? Denk je dat het gaat werken voor jou?

Alle credits voor dit blogje gaan naar Marjelle die deze briljante site heeft gevonden!