Foto's

Omdat ik Maxi waarschijnlijk toch we ga missen als ik straks ergens anders woon, heb ik een aantal mooie foto's van haar gemaakt bij zee. Want de zee ga ik denk ik ook nog wel missen. Ik hou erg van water en vind het heerlijk om met een ijsje van de min12 te genieten van een prachtige zonsondergang aan zee. Gelukkig woon ik straks niet aan de andere kant van de wereld en ben ik in een uurtje weer thuis, maar voor op mijn kamer vind ik het wel leuk om een paar mooie  foto's te hebben. Hier dus een overload aan foto's van mijn schattige hondje.

Vroeg(er)

Ik zat gewoon wat te zitten op mijn bureaustoel toen er opeens een lampje ging branden in mijn hoofd. Ik realiseerde dat ik nooit, never ever again, om zes uur hoef op te staan. Nou mag dat voor jullie misschien niet zo speciaal klinken, maar voor iemand die zes jaar lang elke ochtend om zes uur zichzelf weer haar bed uit sleurde om zich aan te kleden, brood te smeren, snel wat te eten en vervolgens naar de bus te racen op de fiets, klinkt dit hemels.

Ik lieg als ik zeg dat het altijd zo ging, in de eerste klas kon ik het prima, om zes uur opstaan. Geen probleem, ik deed het fluitend. Ergens in de tweede klas ging het mis. Op een ochtend werd ik wakker en dacht 'ik wil verder slapen' en 'het is zo lekker warm in mijn bed, ik wil er niet uit'. Dat was heel wat anders dan 'hop ik spring even uit bed, kleed me al zingend aan (tot ergenis van de rest van de familie die pas om half acht uit bed moest) en ga dan vrolijk naar school.'

Het is nooit meer goedgekomen. Vanaf die ochtend wilde ik niet meer vroeg op staan. Ik had er een hekel aan. Ik wilde blijven slapen (zoals ieder normaal mens om zes uur 's ochtends) en naar school gaan was wel het laatste waar ik zin aan had.

"Maar waarom ging je dan naar een school waarvoor je zo vroeg met de bus moest?" Nou, ik wilde niet zomaar vwo doen, ik wilde tweetalig vwo doen en dat kon niet bij ons in de stad dus ging ik naar een andere stad, met de bus. Want het was 18-22 km fietsen en daar had ik om zes uur 's ochtend nog net even wat minder zin in.

Maar goed, die tijd is dus voorbij. Vanaf volgend jaar (ik blijf het zeggen, ik bedoel natuurlijk gewoon volgende maand) moet ik elke dag om negen uur beginnen. Als ik om half negen vertrek op de fiets, hoef ik op zijn vroegst dus pas om acht uur op te staan. ACHT UUR. Dat is elke dag TWEE hele uren extra aan slaap! En toen ik dit realiseerde, slaakte ik een diepe tevreden zucht en leek studeren gelijk een stuk minder erg... :)

Opgevangen gesprekken #2

Vader tegen zijn zoontje:

'We moeten snel terug naar de vrouwen.'

'Waarom?'

'Omdat ze anders te veel geld uitgeven!'

KEIweek

Zo, ik ben weer thuis na een KEIleuke week, met een KEIleuk groepje, een armbandje met de tekst 'one of a KEI' en het eten van verschillende KEIdaghappen. Afgelopen week was de introductieweek in Groningen ook wel de KEIweek genoemd, en als aanstormend talent of student (en wie weet wel allebei) moest ik daar natuurlijk naartoe. Ik ben een heel leergierig meisje, en ook deze week heb ik weer van alles geleerd:

- Je kunt beter je registratieformulier vergeten dan meenemen. Je krijgt je KEIbandje een stuk sneller en het is bij de helpdesk ook een stuk rustiger.

- In Groningen regent het bier in plaats van water. Overal. Gelukkig is bier heel goed voor je haar.

- Crowdsurfen is leuk, ook al is het maar een heel klein stukje ;)

- Denk je net dat je uit Friesland bent ontsnapt, zit er een vereniging die Bernlef heet, speciaal voor Friezen. Of ik lid wil worden? Nee!

- Er zitten overal chille dakterrassen verstopt die je vanaf de straat niet kunt zien.

- Breezers zijn niet cool. Iets wat ik waarschijnlijk wel behoorde te weten. Ik drink nooit omdat ik tot nu toe nog niet iets heb gevonden wat ik lekker vind (en daarnaast nooit drink, en het me niet extreem verstandig lijkt om gelijk maar liters alcohol naar binnen te gooien). Daarom gingen mijn KEIpapa's met gevaar voor hun eigen reputatie een Breezer voor me halen omdat dat smaakt als limonade. Haha.

- Ik blijk toch nog enig sportief talent te bezitten. Jaja, de mensen van de roeivereniging vonden mij wel een geschikte stuurvrouw. Ik weeg niet zo veel, maar praat des te meer.

- Als je een baan wilt kun je die best krijgen zonder überhaupt maar een papiertje in te leveren.

- En als laatste: Als student in Groningen MOET je dit nummer kennen. Echt. Anders sterf je.

Brave!

Zodra ik de filmposter zag wist ik het: hier MOET ik naartoe. Prachtige tinten groen (niet grijs) kwamen me tegemoet en ik zag mezelf al helemaal voor me in een parallel universum waar ik wél goed ben in boogschieten. Terwijl ik wegdroomde kwam de releasedatum van de film steeds dichterbij en twee weken terug was het na vier maanden wachten dan ein-de-lijk zover, samen met drie vriendinnen ging ik naar Brave.

"Brave vertelt het verhaal van de Schotse prinses Merida, dochter van koning Fergus en koningin Elinor. Geheel volgens traditie probeert Elinor haar dochter ladylike op te voeden en klaar te stomen voor het huwelijk. Maar ‘tomboy’ Merida, die beter kan boogschieten dan menig man, denkt daar anders over. De ruzies tussen moeder en puberdochter lopen steeds hoger op. Ze willen maar wat graag door elkaar gehoord worden, maar lijken beiden doof voor elkaars gedachten en gevoelens. Vastberaden zet Merida alles op alles om haar moeder en haar lot te veranderen. Maar dan gebeurt er iets dat Merida niet voorzien had en is het nog maar de vraag of ze haar koppigheid kan rechtzetten." Bron

Dit is de eerste samenwerking tussen Pixar en Disney. De beelden zijn zoals gewoonlijk prachtig, echt heel mooi verzorgd tot op het kleinste detail, zoals je dat gewend bent van Pixar. Het verhaal is wel echt héél erg Disney. Het lijkt er nogal op alsof ze een taakverdeling hebben gemaakt 'jullie schrijven het verhaal, dan doen wij het beeld". Ik had zelf verwacht dat de film iets meer humor zou hebben, maar vond het desondanks een prachtige film.

Het allermooiste vond ik wel de muziek. Het liedje Touch the Sky van Julie Fowlis is echt prachtig en je komt er helemaal mee in de Schotse sfeer. Ook het liedje van de aftiteling is mooi het is een samenwerking van Birdy en Mumfords and sons en zeker de moeite waard om een keer te beluisteren.

Zijn jullie ook naar Brave geweest/lijkt het jullie een mooie film?

Aan de toekomst, van het 'heden'.

Hoi, dit is een ingepland bericht. Dit heb ik dus niet net twee minuten geleden nog eens overgelezen, hier en daar wat woorden veranderd en toen online gezet. Neeheee. Ik heb dit zaterdag geschreven, in het verleden dus. Zaterdag om negentien uur eenenveertig begon ik. Ik schrijf dit aan jullie en jullie weten nog van niets, want jullie zitten in de toekomst.

Tweehonderd

Dit is bericht nummer tweehonderd, op het blog waarvan ik hoopte dat het langer dan drie maanden zou bestaan. Langer dan al mijn andere blogs die het hooguit een halfjaar, maar meestal maar een maand volhielden. En dit is bericht tweehonderd op een blog dat al ruim anderhalf jaar bestaat. Hoera! Daarom hier een paar random getallen en feiten.

Over minder dan 1 maand woon ik op mezelf. Ik heb 2 beugels gehad een buitenboordbeugel en een blokjesbeugel. 3 jaar was ik toen ik leerde fietsen. Ik ben in de 4de maand van het jaar geboren. Regelmatig gebruik ik 1 van mijn 5 tassen. Mijn naam heeft 6 letters, mijn 2de naam 4 en mijn achternaam 7. In totaal dus 17 letters. Ik ben 18 jaren jong. Ik vind 14 een mooi getal net als 24. Ik kan heel snel van 1 tot 20 tellen in het Frans. Ik heb al maarliefst 37 dagen een VWOdiploma in mijn bezit. Mijn blog bestaat 19 maanden en 10 dagen. (hij wordt bejaard, vind je ook niet?) Ik heb 76 volgers op bloglovin en 31 via GFC dat zijn er samen meer dan 100 iets wat ik graag wilde bereiken voor het einde van 2012. (dat is dus gelukt :D)

En dit is het einde van mijn 200ste bericht. Punt.

Fangirl

Op de middelbare school ontkom je niet aan de zogenaamde 'fangirls', meisjes die gek zijn van een serie/acteur/zanger/willekeurig beest en die daar dan voortdurend over praten en het andere mensen aanraden/opdringen ondanks het feit dat je ze al duizend keer hebt verteld dat je Alexander Rybak NIET leuk vindt.

Toen de twilightboeken net uit waren werd er weer een nieuwe groep fangirls het leven in geroepen. Ze stonden aan de 'Edward' of de 'Jacob' kant en ik kreeg van iedereen te horen dat ik twilight moest gaan lezen, want het waren oooooh zo geweldige boeken. Dus ging ik naar de bieb, leende ik het boek. ( ik reserveerde het boek, kwam op een lange wachtlijst te staan en na een aantal weken kreeg ik het boek.) Na al die geweldige verhalen sloeg ik het boek open en begon met lezen...

Wat een teleurstelling. Twilight was saai, voorspelbaar, saai en daarnaast gewoon ongelofelijk slecht geschreven. Ik snapte niet dat mensen dit 'leuk' konden vinden of zelfs maar zo leuk dat ze er andere mensen mee durfden lastig te vallen. Diep in mijn hart besloot ik toen dat ik nooit zo wilde worden.  

Maar dat is mislukt. Ik heb mij  namelijk aangesloten bij een groep die zich de Whovians noemt. De wat? Een Doctor Who fanclub. Ja, die serie over een alien die eruit ziet als een mens, ruim negenhonderd jaar oud is en door tijd in ruimte vliegt in een telefoonbox. Die ja. En weet je. Die serie is echt geweldig. The Doctor is awesome, zijn hulpjes zijn dapper en grappig, en het hele concept is zo briljant dat ik er geen woorden voor heb. Het is gewoon.... AWESOME!

Er zitten overal verwijzingen in van/naar volgende/vorige afleveringen en er zitten gewoon briljante en soms prachtige filosofische quotes in. 

"You wanted to come fourteen years ago.

I grew up

Don't worry, i'lll soon fix that"

"People assume that time is a strict progression of cause to effect, but actually from a non-linear, non-subjective viewpoint - it's more like a big ball of wibbly wobbly... time-y wimey... stuff."

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Haha. Maar aangezien ik daar alleen de diehard Doctor Who fans blij mee maak en ik  gok dat dat er niet zo heel veel zijn hier, stop ik maar voordat ik al mijn volgers verlies ;)

Zijn er hier meer whovians? En zo nee, ben jij een fangirl?

Over poppen

Toen ik klein was en het krantje van de speelgoedwinkel kwam uit, dan was het feest. Plaatje voor plaatje werd het blaadje zorgvuldig bekeken. En als ik iets zag wat ik wilde hebben dan knipte ik het uit en bewaarde ik het plaatje. Een van de keren dat het speelgoedwinkelboekje uitkwam stond daar een pop in. Ze heette Annabell. Ik was verliefd. Want kijk, deze pop kon echte tranen huilen (wie wil dat nou niet?!), slapen en uit haar flesje drinken en daarnaast ook nog 'brabbelen' zo stond in de beschrijving. Dus knipte ik het plaatje netjes uit en bewaarde ik het.

Dat ik een nieuwe pop wilde kwam trouwens niet zomaar uit het niets. Mijn geliefde Baby Born waar ik al heel wat jaartjes mee rondzeulde was een tragische dood gestorven. Ik vond namelijk dat baby's eten nodig hadden, maar daar waren de makers van de pop het niet helemaal mee eens. Dus toen ik mijn geliefde Baby een boterham wilde voeren door deze door het gaatje wat haar mond moest voorstellen te duwen, kwam alles vast te zitten. En toen ik dacht dat het misschien met wat drinken wel verholpen kon worden, brak het topje van het flesje af en bleef voor eeuwig muurvast in haar mond zitten.

Toen vond ik mijn pop niet meer 'echt' genoeg, want welke baby heeft nou een voor eeuwig volgepropte mond, dus wilde ik een Baby Annabell. Natuurlijk was Baby Annabell heel duur, maar op een dag kwam ik nietsvermoedend thuis en toen ik op mijn kamer kwam was, was mijn kussen wel heel erg dik. Dus keek ik eronder. En daar lag... Baby Annabell. De bruine versie. Niet omdat mijn ouders vonden dat ik een multicultirele opvoeding verdiende of zoiets, maar gewoon, omdat hij in de aanbieding was.

Ik moest mijn verhaal wel aanpassen, want ondanks dat ik zo jong was, was ik natuurlijk niet dom. Ik snapte ook wel dat ik mijn zogenaamde man 'Mike' nu donker moest zijn, of dat hij samen met mijn alter ego 'Liesje' een  kind moest adopteren. Want het verhaal moest natuurlijk wel kloppen.

Annabell heeft best lang volgehouden alleen haar gebrabbel, gehuil (wat overigens niet echt 'water' was bij deze uitvoering, maar alleen bij de blanke uitvoering van de pop) en luidruchtige geslaap waren mateloos irritant. Gelukkig zat er een uitknop op die pop. Op een gegeven moment was ik toch echt te oud voor en heeft Annabell een tweede leven gekregen bij mijn nichtje als ik het me goed herinner. En dat was dan ook gelijk het einde van mijn poppenhistorie. Ten minste, dat hoop ik.