Boogschieten

In de laatste fase van mijn middelbare schoolleven willen ze graag dat ik nog even kennis maak met een aantal sporten. Uit een niet al te lange lijst kon je voor drie periodes drie verschillende sporten uitkiezen. Niet alleen je eerste keus moest je invullen, maar ook je tweede en derde keus. Ik denk dat de goden mij goed gezind waren, of dat die arme gymleraar mij inmiddels eindelijk doorhad en dacht 'als ik haar niet geef wat ik wil, doet ze al helemáál niets'. En zo gebeurde het, ik ging boogschieten.

bron

Toen ik het zag dat ik 'mocht' boogschieten was het eerste wat ik dacht 'Had ik dat gekozen dan?'. Uit nader onderzoek bleek dit inderdaad het geval te zijn.Waarom? Misschien omdat de andere keuzes varieerden van fierljeppen tot keatsen foar beginners en dat toch nóg minder mijn ding is. Ik besloot er maar het beste van te maken, ten slotte zaten er ook wel leuke mensen in het groepje met boogschutters-in-wording, dus hoe erg kon het zijn?

Allereerst kwam ik erachter dat boogschieten zwaar confronterend is. Echt heel erg. Dingen waarvan je niet eens wist dat je ze niet kon, en waarvan je dacht dat je die ook nooit nodig zou hebben komen, blijken  nu opeens van groot belang. Het begon al met de keuze of ik links of rechts moest schieten. Ik was vroeger links, doe nog steeds veel dingen automatisch links, maar schrijf met rechts. Help! Toen ik uiteindelijk een boog voor rechtshandigen in mijn hand had kwam de volgende kwelling. Beslissen welk oog dominant is. Met een of ander vaag trucje met je handen kun je zien welke van je twee ogen de baas is. Ik snapte het hele trucje niet, maar kennelijk is mijn rechteroog dominant. Fijn.

Dat lijkt nog niet heel erg, maar om goed scherp te kunnen kijken met je rechteroog langs de pijl, is het best handig als je je linkeroog kunt sluiten. Helaas kan ik dat niet. Misschien is het een genetische afwijking, ik weet het niet, maar ik kan alleen maar knipogen met mijn rechteroog. Alleen rechts. Als ik links probeer dicht te doen eindig ik met een lelijk vertrokken gezicht met twee ogen dicht. Afijn, ik kan dus niet scherp zien, wat op zich best wel belangrijk is bij het boogschieten. Dus had ik de eerste les een persoonlijke hand-voor-mijn-ooghouder geregeld, en de tweede les had de zevenentachtig jaren oude leraar een zonnebril met een afgeplakt glaasje voor me gemaakt.

Schieten op zich is sowieso wel leuk, dus besloot ik me over het  eerste probleem (en het feit dat ik er niet uit zie met die stomme zonnebril) heen te zetten. Toen bleek dat ik een 'vrouwenelleboog' had. Ja, de vrouwen onder ons hebben er allemaal (minimaal) een. Mijn elleboog staat naar buiten toe als ik mijn arm strek, waardoor hij dus uitsteekt. Mijn elleboog vormt  zo een erg pijnlijke wegversperring voor de 'pees' van de boog. Eigenlijk schiet je gewoon je eigen elleboog bont en blauw, daar komt het op neer. Hoera. (en natuurlijk hebben de mannen weer nergens last van)

Verder blijk ik een afwijking naar links te hebben, waardoor ik dus heel erg naar rechts moet richten om de pijl een beetje in het midden te krijgen.Na twee lessen heb ik er eigenlijk wel een beetje genoeg van, ik eindigde als laatste, ik zie er niet uit, en ik doe mezelf pijn. Kennelijk moet je er heel wat voor over hebben om net als Robin Hood een beetje de goedzak uit te hangen.

Mocht je mij ooit tegenkomen met een pijl en een boog in mijn hand, weet dan dat ik een afwijking heb naar links, niet kan richten omdat ik je niet scherp zie staan, en mezelf heel veel pijn doe tijdens het boogschieten, en daarom niet heel hard durf te schieten. Blijf dus maar gewoon stilstaan, dan weet je bijna zeker dat je ongedeerd blijft!