Al dagen kriebelde het. Ik wilde opruimen. Mijn bureau was een chaos, de vloer lag vol haren, mijn nachtkastje vol met zakdoekjes en anti-hooikoorts spul om over mijn kledingkast nog maar te zwijgen . Door mijn drukke rooster, toetsen en andere bijkomstigheden had ik pas vrijdag de tijd om eens aan de slag te gaan.
Gewapend met een plumeau, een sopje en een paar vuilniszakken bestormde ik mijn kamer. Ik wilde graag beginnen met mijn kledingkast, omdat die er het ergste aan toe was. Ik wist dat ik veel kleding had, en ik wist ook dat ik de helft daar van niet droeg. Dus een paar uur later hingen al mijn kledingstukken -die horen te hangen- netjes op kleur op een rijtje, en was er een overvolle zak met kleding geboren.
Na mijn kledingkast waren mijn bakken aan de beurt (die trouwens ook in mijn kledingkast staan). Ik heb twee bakken vol met 'herinneringen', 'dingen die ik ooit nog nodig ga hebben in het leven' en 'knutselspullen'
Als zeventienjarige vond ik dat het nu toch echt tijd werd om mijn Annabel pop (herinnering) weg te doen. Ik heb mijn Diddlspullen aan mijn zusje gegeven. Met pijn in mijn hart heb afscheid genomen van enkele van mijn trouwste knuffels, en ook mijn duizendgezichtenpop heeft een plekje in de vuilniszak gekregen.
Ik kwam er wel achter dat ik altijd extreem zuinig ben geweest op mijn spullen. Stiekem wist ik dat al wel een beetje. Als mijn zusje en ik hetzelfde speelgoed kregen (en dat gebeurde nog al eens) was het bij haar binnen drie weken kapot, en speelde ik er nog jaren mee zonder dat er een haartje van werd gekrenkt. Zo ook met de duizendgezichtenpop. In een ver verleden gekregen van mijn oma. Een pop, die je met stempeltjes en afwasbare stift, elk gezicht kon geven (vandaar de naam), haar kleertjes kon versieren en ik geloof zelfs haar haar kleuren. Nu, en dat is minstens 7 jaar later heb ik elk klein onderdeeltje nog. Alle stempeltjes zitten nog in het plastic houdertje -wat alleen was bedoelt om ze in de doos bij elkaar te houden-, de stiften heb ik nog, het haar van de pop is nog zacht en glanzend en alle kleertjes en accessoires inclusief zonnebril zijn bewaard gebleven. En mijn zusje? Die heeft alleen nog het afneembare haar, wat eruit ziet alsof het is ontploft.
Dat even terzijde. Midden in mijn opruimbeurt had ik geen zin meer. Dat gaat altijd zo. Ik wil opruimen, ik begin, en dan halverwege is het zo'n verschrikkelijk troep omdat ik alles uit dozen en bakken heb gehaald dat ik nergens meer kan lopen. Op dat punt heb ik altijd zo'n 'hoe gaat dit ooit weer goed komen' gevoel, en heb ik geen zin meer in opruimen. Maar ik moet. Het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf.
Mijn bureau is netjes, de vloer is schoon en als ik mijn kastdeuren open maak hoef ik niet weg te duiken voor de hoeveelheid kleding die er normaal gesproken uit valt. De overloop daarentegen... Daar heb ik al mijn spullen voorlopig heen verbannen totdat ze een nieuwe eigenaar vinden. :)
ps. Ik had jullie met alle liefde een foto van mijn opgeruimde kamer willen laten zien, maar met de lens die ik op dit moment bezit gaat dat gewoon niet. Over twee weken heb ik genoeg geld om de 50mm lens te kopen. Vanaf dan kunnen jullie weer eigengemaakte foto's op mijn blog vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten